Հավաքած խաղողը մեծ դժվարությամբ իրացրած գյուղացիները այժմ էլ գումարը ստանալու հարցով են մտահոգ։
Արդեն 35 տարի չորս պատի մեջ փակված և բակ դուրս գալու հնարավորության համար պայքարող 60-ամյա հաշմանդամ Ռադիֆ Շամոյանն ամեն օր բանկ է զանգահարում՝ տեղեկանալու, թե արդյոք ստացել Եվրադատարանի վճռով իրեն հասանելիք 3600 եվրո փոխհատուցումը:
Խաղողի բերքահավաքի սկզբում հանուն իրենց ունեցվածքի ոտքի կանգնած աղավնաձորցիները բերքահավաքի վերջում հուսահատ են և պնդում են՝ հաջորդ տարի գյուղի 350 հեկտար այգիներն անմշակ կմնան։
Տեր Վրթանես քահանա Բաղալյանը միակն է Օձունում, որ ընդունում ու ճանապարհում է բոլոր հյուրերին, ոչ միայն զբոսաշրջիկներին, այլև քաղաքական գործիչներին՝ անկախ նրանց ընդդիմադիր կամ իշխանամետ հայացքներից։
Լոռու մարզի մեծությամբ երկրորդ գյուղից՝ Օձունից ևս արտագաղթում են: Դրա հիմնական պատճառը, ըստ գյուղացիների, «կառավարության վերաբերմունքն է» և «ամենաթողության վիճակը»:
Գյուղացիները երբեմն անգամ 24 և դրանից էլ բարձր տոկոսների տակ են ընկնում` անելանելի իրավիճակից դուրս գալու համար։
«Թեղուտ»-ից պարզաբանում են՝ անտառապատում իրականացրած «Սթոքս» ընկերությունը չի կատարել իր պայմանագրային պարտավորությունը, և իրենք դիմել են դատարան:
Բարեկամավանը հայ-ադրբեջանական սահմանին ամենամոտ գտնվող ու ամենահաճախ գնդակոծվող գյուղերից է։
Գյուղապետի հաշվարկներով, Մարց գետը մոտ 70 տոկոսով ցամաքել է։ Այժմ էլ այստեղ ոսկու հանք բացելու ծրագիր են կյանքի կոչում: Վտանգի տակ են հայտնվել 800 հա տարածքով անտառներ, խոտհարքներ ու արոտավայրեր:
Վանաձորի ծայրամասում «Կոնգո» են կոչում թաղամասը, որտեղ 27 տարի առաջ երկրաշարժից փլվել են բնակելի շենքեր, մանկապարտեզ ու հանրակացարան։
Շնողի գյուղապետն ուշագրավ համեմատություն է անում՝ «այգու մի քմ-ի դիմաց 36 դրամ են տվել, 3 լուցկու արժեքով հող են վերցրել, ինձ տվեցին 550 հազար դրամ, ծիծաղելի թիվ»:
Լոռիում «Ազատության» հետ զրուցած գյուղապետերը հիմնականում տեղյակ չէին սահմանադրական փոփոխությունների մանրամասներից, բայց միևնույն է՝ կողմ են քվեարկելու ու համարում են, որ իշխանությունները կարևոր ու անհրաժեշտ գործ են նախաձեռնել։
Բնապահպանների հետ տարիներ առաջ հանուն Թռչկանի հայտնի ջրվեժի ոտքի կանգնած գյուղում՝ Մեծ Պարնիում, ավանդույթ է դարձել՝ սեղան նստելիս խմում են ջրվեժի համար պայքարողների կենացը։
Լոռու մարզի Ծաղկաշատ գյուղը միայն ժամանակավոր եկվորներին է հիացնում իր չքնաղ բնությամբ։ Տեղացիները, սոցիալական բազմաթիվ խնդիրների մեջ, բնության գեղեցկությունն առանձնապես չեն նկատում։
Արտաշես Սերգոյանը, սակայն, թերահավատ է, որ Հայաստանում նմանատիպ վճիռները կօգնեն խաղաղ ցույցերի ու հավաքների անարգել անցկացմանը։
Հակառակորդի մշտական ու սովորական դարձած կրակահերթերի տակ «մեծացած, աշխատած ու հարսանիք արած» բերդավանցիները վերջին հրետակոծություններն աննախադեպ են համարում:
Լոռու մարզի Մարց գյուղի բնակիչ Պարգև Հակոբյանը անկախ Հայաստանի հասակակիցն է՝ 24 տարեկան։ Ասում է՝ կյանք մտնելու հետ առաջին հերթին փորձել է հայրենի գյուղում հաստատվել, բայց չի ստացվում։
Խոզի, հորթի, գառան, ձկան, սնկի ու բանջարեղենի խորովածի բույրը տարածվել էր Ախթալայի եկեղեցու տարածքում։
Գյուղացիները հաստատակամ են. ասում են` անգամ ոսկե սարերի խոստումների դեպքում թույլ չեն տա, որ հանքաարդյունաբերական նպատակով գեթ մեկ մեքենա մտնի գյուղ։
«Ջահել չկա, փախել են, չիմ կորել գնացել են: Մարդ չկա: Որը ծնվեց՝ ստի չի մնում, գնում են քաղաք», - ասում են գյուղի տարեցները:
Բեռնել ավելին
